Dit is het programmaboekje van de concertreis naar Oostenrijk.
Hier komt ons verslag van de koorreis 2018. Even geduld aub…
Vrijdag 19 oktober
Wat een profs worden die matrozen. Vorig jaar was vliegen nog spannend maar daar is niets meer van te merken dit jaar. Geroutineerd voegden de mannen zich in de vertrekhal in buddy-paren en stiefelden op hun gemak naar de incheckbalie van Transavia. Daar keken ze wat bleek naar de naderende meute maar besloten toen om ons maar zo snel mogelijk door de incheck heen te moffelen. Ook de bagagecontrole was een simpele horde. Zeker nadat iedereen had bedacht dat pseudo-leuke grapjes over messen in schoenen niet gepast waren. Zelfs David hield zijn gevatte “en heel Schiphol kleurde rood” diplomatiek voor zich tot iedereen netjes erdoor was. Op naar de gate….nee jongens niet op de linker lopende band lopen…en daar ging iedereen rustig zijn bammetjes zitten eten. Over de vliegreis kunnen we kort zijn, want die was ook kort. De purser was uiterst hartelijk en heette de mannen nog even persoonlijk welkom. Na landing bedankten we het vliegtuigpersoneel vlak buiten het vliegtuig met een stemmig Ubi Caritas en hop daar gingen we richting uitgang. Dat liep allemaal zo vlot dat Ed met de bus nog niet eens gearriveerd was: hij hield zich namelijk aan het draaiboek en verscheen pas toen hij bij de luchthaven verwacht werd. Philip wierp zich ondertussen op als een volleerd verkeersregelaar en behoedde zijn dwalende jongere collega’s ervoor dat ze zich voor aansnellende bussen en auto’s stortten. Het weerzien met Ed as vanzelfsprekend ontroerend en blij stapte iedereen in de bus voor de korte tocht naar onze hostel.
Zaterdag 20 oktober
Het Salesianum waar we de nacht doorbrengen is een ruim opgezette hostel. Snel de bedden opgemaakt en tukken allemaal. Of nee, toch niet allemaal…want er waren nog andere gasten die heul veul herrie maakten en de leiding daarmee aardig op scherp zetten. Daarna was er nog een incidentje met een alarm dat afging omdat een niet nader bij name te noemen leiding per ongeluk de nooduitgang aanzag voor de wc-deur (beginnersfout, kan de beste overkomen), maar verder deed vrijwel iedereen fris en fruitig zijn oogjes op zaterdag weer open. En wat zagen we toen…jottem, een voetbalveld naast de hostel. Dat vinden we niet erg. Dus werd er gevoetbald voor het ontbijt en gevoetbald na het ontbijt, werden er uitgebreid groepsfoto’s gemaakt op het kunstgras en gingen we daarna met de bus richting Salzburg. Die busrit was zalig rustgevend: één lange stille pauze want het muzikaal team en de leiding laten geen kans voorbij gaan om de jongens het belang van rust en stem sparen in de koppies te prenten. Gelukkig zijn deze jongens allemaal heel goed opgevoed dus ze doen tot nu toe braaf wat ze gevraagd wordt. Stille pauze dus, zonder mobieltjes (jawel dat kunnen ze best) en met Ice Age 4 op het tv-scherm. En zo kwamen we zonder hindernissen rond lunchtijd aan in Salzburg.
Op het plein bij de Dom richtte Justine in een mum van tijd een efficiënte smeerstraat in en lieten we ons het degelijke zuurdesembrood goed smaken. De Dom hebben we natuurlijk ook al van binnen gezien. De toeristen vonden het super tof dat de jongens bij de ingang van de Dom alvast even hun keeltjes opwarmden met een stemmig Locus Iste en ave Verum. En binnen vermaakte Wouter ons met verhalen over het leven van Mozart en zijn familie. Hier komen we straks weer terug om te repeteren. De mannen zijn nu een stadswandeling aan het maken. Ons verslag gaat vanavond verder.
Waar waren we gebleven….o ja, zaterdagmiddag. Sinds die tijd hebben we niet stilgezeten. Meer dan een vluchtig facebook bericht zat er niet in. Maar nu, een hele ochtend vrij, wat een luxe. Maar wacht even, geen hele ochtend vrij want de knaapjes moeten zo na het ontbijt weer repeteren. Daarover later meer, laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Zaterdagmiddag dus, stadswandeling voorbij en terug in de Dom. Eerst warmden Nathan, Kasper, Leander en Samuel zich op bij een van de vier orgels die rondom het altaar hangen. Die hangen zo hoog als een echt heel hoge duikplank met alleen een fraai maar heel doorzichtig hekje eromheen dus dat is best even wennen. Zeker als je een bankje krijgt zodat je fijn goed over dat hekje heen kan kijken en de rand van de balustrade zo’n beetje ter hoogte van je bovenbenen is. Na deze hoogtevreestraining voegde de rest van het koor zich in de kerk (niet allemaal op dat kleine balkonnetje gelukkig, maar fijn op het koorpodium naast het altaar) en begon de repetitie. Dat liep allemaal heel goed en dat vonden de toeristen die en masse door de kerk heen drentelden ook. Deze ene repetitie leverde al meer publiek op dan de laatste twee koorreizen bij elkaar. De Dom-Kapelmeister raakte zo begeisterd door het Ave Verum van Byrd dat de TBers lieten horen dat hij er op stond dat er ook voor dat wunderschöne stuk een plekje in de mis werd ingeruimd. Complimenten TB-ers!!
Best een beetje moe en behoorlijk voldaan vertrok de hele stoet daarop naar het beroemdste Italiaanse restaurant van de stad waar we fijn een half uur buiten hebben staan wachten omdat Ed’s reservering wel bij de manager terecht was gekomen maar helaas niet doorgesijpeld was naar het personeel op de werkvloer. Het mocht de pret allemaal niet drukken want de pizza’s die ons uiteindelijk werden voorgeschoteld waren overheerlijk. Nog moeër en nog meer voldaan dan ooit stapten we daarna in de bus voor de laatste rit van de dag: in het donker naar Hochkönig. In de bus bekende reisleider Maarten dat een van zijn grootste hobby’s verkeersveiligheid was. Daar werd natuurlijk niet om gelachen. Iedereen is hier super begripvol voor elkaar. Dus toen Maarten ons allemaal wees op het brandende lampje dat aangaf dat iemand zijn gordel niet omhad werd er beschuldigend in de richting van de onverlaat gewezen die vergeten was zich an zu schnallen. Gerustgesteld vervolgden we onze weg die steeds bochtiger werd, wisten nog net op tijd te stoppen voor een ree dat op de weg stond en kwamen heel erg laat aan bij onze accommodatie in Mühlbach. De frisse berglucht sloeg ons daar in het gezicht. Snel werden de slaapkamers in orde gemaakt en rond 23 uur lag iedereen in bed.
Zondag 21 oktober
De grote dag!! Best wel een beetje vroeg op en met kleine oogjes zaten we aan het ontbijt. Justine en haar keukenhulpjes waren extra vroeg opgestaan om met nog kleinere oogjes een het ontbijtbuffet klaar te zetten. Dat werd efficiënt naar binnen gestouwd waarna iedereen de bus in rolde voor de rit naar Salzburg. Maarten ontboezemde dat hij nog een derde hobby had naast zingen en verkeersveiligheid, nl. woordgrapjes. Daar werd iedereen pas echt goed wakker van en dat was natuurlijk hoog nodig want twee concerten vandaag. In een strak schema werd er omgekleed, gerepeteerd, alle meuk van de repetitieruimte naar de sacristie verhuisd en jawel: toen stonden we ineens voor een MENIGTE. De Dom zat vol, echt vol en het was allemaal prachtvol wat de menigte te horen kreeg. Bijna de hele Kleine Orgelmese van Haydn met een bloedmooie Benedictus-solo van Nathan, The Lord is my Shepherd met Kasper op het balkon en een strak zuiver Laudate Dominum met Leander op de duikplank. De TB overtrof zichzelf met het Ave Verum van Byrd en na het Locus Iste dat het laatste stuk had moeten zijn werd er gescandeerd om een toegift. Nou vooruit dan maar: we doen het Ubi Caritas nog even. Ietwat vermoeid zakten de mannen hierbij een heel klein beetje maar het podium was sterk genoeg om niet door het ijs te zakken. Tussen al dat geweld moeten we natuurlijk de B-klassers Fedor, Cheng, Quirijn en Joaquin niet vergeten. Wat hadden die een geweldig debuut in hun internationale zangcarrière. Super gefocust en gedisciplineerd zaten ze op hun beurt te wacht en du moment suprême dat ze een meezinger hadden sprongen ze in de koorhouding en gingen er vol voor.
Direct na afloop grepen we de kans om nog wat statiefoto’s te nemen. We waren er toch en hadden de koorkleding aan, dus dat kwam mooi uit. Daarna werd snel en vakkundig alle koorkleding weer in de kledinghoezen gemoffeld en konden we buiten op het plein genieten van de aldaar uitgestalde boterhammen. Justine: je bent een held!!
Verkwikt en bijgetankt kwam er weer wat kleur op de wangetjes en werd er zelfs een beetje gevoetbald op het plein. En toen…. sloeg het noodlot toe! Nee nu even serieus want we waren bijna volledig vleugellam geslagen. Want wat gebeurde er…? Geerten dacht, ja leuk, ik ben jong en energiek en wil en kan ook voetballen. Nou nee dus. Die ging op zeer ongelukkige wijze onderuit. De jongens vonden het prachtig want dachten een ingestudeerde Schwalbe te aanschouwen, maar toen Geerten bleef liggen werd de ernst van de situatie duidelijk. Die beste organist had een spier in zijn bovenbeen gescheurd. En dat is best lastig: want een organist speelt niet alleen met zijn handen, maar ook met zijn voeten. En hoe krijg je een geblesseerde organist van de ene kerk naar de andere? Gelukkig zijn er ergens in de wereldgeschiedenis taxi’s uitgevonden en wisten we Geerten bij de Andräkirche te krijgen. Daar bleek hij gelukkig zijn tenen nog te kunnen bewegen en het orgel te kunnen bedienen. Pfew!! Dat ie verder de hele middag met pijn door een eskader Florence Nightingales (vermomd als TBers) werd rondgedragen spreekt voor zich. Die jongens hebben het overigens vreselijk moeilijk deze week, laat dat duidelijk zijn. Ze hebben een buddy waar ze voor moeten zorgen. Hun mobieltjes zijn sinds de aankomst in München afgepakt door een van de heksen van de leiding en nu kunnen ze ook de functie pakezel op hun cv bijschrijven. Te zielig voor woorden is dit, maar ze houden zich tot nu toe wonder boven wonder staande.
Enniewee, de middag was een verdeel-en-heers-actie: de TBers mochten los de stad in en de B- en C-klas ging ofwel voetballen in het park ofwel naar het woonhuis van Mozart. Daarna door naar de Italiaan die inmiddels begreep dat ze pasta met saus moesten serveren en dat werd met smaak naar binnen gekanteld. Wat eten die jongens veel!!
In alle rust tilden we Geerten daarop weer naar de Andräkirche voor een repetitie, omkleden en een stille pauze. Daarna volgde opnieuw een dienst met exact hetzelfde repertoire (waarbij Samuel de rol van Nathan in het Benedictus glansrijk overpakte en Joachim zijn solistendebut had met The Lord is my Shepherd). Ook hier was men heel blij met de prachtige geluiden die uit de Notuitgang van de matrozen kwamen.
De terugweg, was rustig. De helft lag te pitten en dat is best logisch want het was wederom 23 uur voordat iedereen zijn bed weer zag.
Vanavond verder…
Maandag 22 oktober
Daar zijn we weer lieve thuisblijvers. We schrijven dit verslag op dinsdagochtend in het zonnetje voor ons verblijf en kijken uitgebreid terug op de concertdag van gisteren.
Wat is er veel gebeurd… We zijn inmiddels een paar dagen op stap en de vermoeidheid begint een rol te spelen. Daarom begonnen we de dag goed met uitgebreid uitslapen. Hehe, daar knap je best een beetje van op. Na het luxe ontbijt met brood, yoghurtjes, cornflakes en nog veel meer lekkers werden de tanden gepoetst en begon de dag echt goed. Want we hadden veel te doen.
De tafels in de eetzaal werden aan de kant geschoven voor een B/C-repetitie. Dat was hard nodig want het repertoire van deze avond was anders dan de dag ervoor. Les Choristes moest worden ‘opgehaald’ en ook het Halleluja en Magnificat werden weer goed rechtgezet. De TBers keken ondertussen liefdevol naar hun schermpjes of deden hun huiswerk. Ja echt…zo verantwoordelijk zijn deze mannen. Daarna draaiden we de rollen om en ging de B/C lekker even voetballen of een duckie lezen in de “ff bijkomen-hoek”. De TB ging ondertussen aan het werk om weer een bloedmooi a capella repertoire fijn te slijpen.
De leiding zat onderwijl niet stil in de keuken. Onder leiding van keukenprinses Justine gingen Diederick en Maarten de kipfilet te lijf en stonden Luciano en Chrystel met tranen in de ogen prei te hakken. Het was een race tegen de klok om de kip-kerrie klaar te maken, maar het zal jullie niet verbazen dat het ook dit keer weer lukte om een heerlijke maaltijd op tafel te zetten. Folkert, Alexander en Julien namen vanaf daar de regie over en verdeelden al dit smakelijks met vaardige handen over de borden en deze werden met smaak leeg gegeten. Voetballen en zingen maakt hongerig.
De busrit naar Salzburg verliep zonder problemen en Ed dropte ons vlak bij de Andräkirche af voor het vervolg van het programma. De TBers mochten (met mobiel, want we waren vandaag mild gestemd) de stad in en de rest ging souvenirs shoppen in de stad. De rode truien trekken de aandacht en toen een van de winkelbedienden hoorde dat ze een half koor in de zaak hadden en verbaasd vroeg: “kunnen jullie zingen dan?” waren de heren niet te beroerd om dat even te demonstreren. Het Locus Iste werd ingezet en beloond met een zakje echte Mozartkugeln. Jummie, dat vinden we niet erg.
Wouter, David en Geerten gingen ondertussen vast naar de kerk om de boel daar in orde te maken voor het concert. De vleugel werd onder het zingen van een macaber begrafenisdeuntje langzaam naar zijn plek gerold en de Duitse voice-over (ingesproken door de vader van Paul) werd aangesloten op de geluidsinstallatie van de kerk. Onze gehandicapte organist is overigens aan de beterende hand, hij heeft van onze lieve huisbazin een kruk geleend en loopt met die kruk weer zelfstandig rond. Dat is wel fijn voor Folkert en Alexander die nu weer hun handen vrij hebben voor andere dingen.
Om 16.15 uur leverde Diana een kluitje solisten af in de kerk voor een korte klankrepetitie en om 16.45 uur voegde de rest van het koor zich bij hen voor een tutti frutti repetitie. Dit was het moment waarop Maarten en Luciano besloten om de zwervers de kerk uit te jagen zodat de mannen ongestoord aan het werk konden. Justine en Diana togen ondertussen naar het park aan de overkant om daar een smeerstraat in te richten voor het avondeten. Die smeerstraat is inmiddels een begrip op de concertreizen maar voor de nieuwe leden van de leiding wel even een puzzeltje: Smeerstraat? Waar is die Smerstrasse dan in Salzburg? O wacht…hihi. Justine had in deze Smerstrasse haar handen vol om de zwervers van het eten af te houden. Ze dachten in Justine een nieuwe moeder Theresa te herkennen, maar nee kansloos. Justine is nog niet rijp voor het klooster en was onverbiddelijk. Deze knakworsten en bammetjes zijn voor de jongens en niet voor de lokale bewoners van het park.
Na deze snelle maaltijd gingen we terug naar de kerk om de concertkleding aan te trekken en ons in stilte voor te bereiden op het concert. We hebben sinds de missen van gisteren een fanclub hier in Salzburg en die verwachtten ook vandaag het gebruikelijke hoge niveau dat ze gisteren hadden gehoord. Zo had de vrouw van de eigenaar van onze accommodatie al haar vrienden en familie uitgenodigd om te komen luisteren. Te lief voor woorden zijn deze mensen: ze vinden het geweldig om deze groep jongens in huis te hebben en sloven zich aan alle kanten uit om het ons naar de zin te maken. Die toewijding moet beloond worden, dat moge duidelijk zijn. Dus de voorbereidingen voor het concert werden in opperste concentratie uitgevoerd. De jongens waren stil als muisjes en hypergefocust (o wacht, dat is een tegenstelling) en de leiding assisteerde hen waar nodig. Dat was dit keer niet zo heel erg moeilijk want hun belangrijkste taak rondom het concert was er voor zorgen dat de bezems voor Thomas en Jonas goed stonden en dat de propjes en vliegtuigjes op de juiste plek lagen. Dat deden ze uiteraard met verve en verder deden de kerels het allemaal zelf. Allemaal zelf? O wacht nee….maar laten we niet op de zaken vooruit lopen.
Wat volgde was een lust voor het oor. Jonas heette het publiek in het Duits welkom en we gingen los. Voor de pauze genoten de toeschouwers van The Lord is my Shepherd met dit keer Jonas als solist, het Ave Verum van Mozart, onze kaskraker Ubi Caritas, het Magnificat van Noble waarbij het dak er bijna af vloog, een paar mooie solo’s uit de Messiah door Aarnout, Samuel en Kasper en als laatste het Halleluja. Het publiek vond het allemaal prachtig: ze klapten, joelden en filmden alles wat ze konden filmen. Daarbij liepen ze onze cameraman danig in de weg. Dit is wel een leerpuntje voor onze volgende optredens: voortaan moeten er dranghekken mee in de bus. Dan hebben we wel nog meer TBers nodig om dat allemaal te sjouwen, want met de huidige crew redden we het nu maar net. Gelukkig staan er in de C-klas weer een paar jongens in de startblokken om te breken, dus we vertrouwen erop dat het met die dranghekken ook wel goed komt.
Na het Halleluja dropen de B en C af naar de kleedruimte en lieten de TBers zien hoe ervaren zij waren. A capella zongen ze het Ave Verum van Byrd dat met de dag mooier wordt, So it goes van Billy Joel en Adoramus Te van Palestrina. Zwijmel…echt heel knap wat deze heren doen.
Onze Chef de Mission Anne-Wil greep op dat moment de microfoon om nog even wat achtergrond over het koor te vertellen. Dit gaf de jongens backstage genoeg tijd om hun kielen uit te trekken en zich klaar te maken voor het tweede deel: Les Choristes. Voor Oscar was het de dag van zijn leven want hij mocht zijn eerste solo zingen. En wat deed hij het prachtig!! De matrozen genoten zichtbaar van hun performance en sloegen zich met stalen gezichten door de paar plekjes die ze niet helemaal vertrouwden heen. Het publiek vond het wel even wennen, maar ze vonden het allemaal prachtig. Ze gingen zelfs met vliegtuigjes terug gooien naar de jongens. De volle collectebus na afloop sprak boekdelen en de CD’s gingen als warme broodjes van hand tot hand.
Na afloop werden de kielen en overhemden in een mum van tijd in de kledinghoezen gepropt. Dat kunnen ze toch nog niet helemaal zelf. Daar moeten we morgen nog maar eens een inpak-cursus of strijksessie aan wijden want vrijdag moet er nog een keer opgetreden worden (en dat doen we liefst niet in frommelpakjes).
Op de terugweg in de bus werd het dagelijkse ritueel van de Matroos van de Dag verricht. De Matroos van de Dag is degene die zich op bijzondere manier heeft onderscheiden en deze jongeman krijgt de eer om de hele dag met een joekel van een wisselmedalje rond te lopen. Op de eerste dag was Philip de geluksvogel vanwege zijn verantwoordelijke optreden in het verkeer op vrijdagavond en zaterdag. Philip overhandigde hem zaterdag aan Thomas die in de bus had verteld dat hij na de reis tijdelijk gaat stoppen met koor vanwege zijn dyslexietraining. Hij legde ons uit hoe belangrijk het koor voor hem was en dat hij het zongen vreselijk gaat missen. We hopen natuurlijk dat Thomas rond de zomer weer terug komt. Vandaag viel de eer te beurt aan het duo Alexander/Folkert voor hun geweldige inzet in het verplaatsen van de gehandicapte Geerten. Hulde heren!! En succes met het verdelen van deze buit: Folkert het lintje en Alexander de medailje of andersom?
Op de terugweg was er nog iets met een op hol geslagen Klima-Anlage waardoor bijna het hele koor aan de verstikkingsdood ten onder ging. Door adequaat optreden van Ed en het opnieuw opstarten van het hele systeem ging de airco weer draaien en kregen we het weer lekker fris. Het blijft nog even stoeien met de afstelling van dit ding, maar we leven nog.
Bij terugkomst sjokten de matrozen braaf naar hun bed voor een welverdiende nachtrust. Gelukkig was er nog wat kip-kerrie-prut overgebleven en dit overheerlijke gerecht werd bij thuiskomst nog eens opgewarmd voor de uitgehongerde MT/leiding en enkele TBers. Daan en Philip bleven daarop nog even gezellig plakken bij de evaluatie en boden spontaan aan om de leiding te laten uitslapen en zelf het ontbijt te verzorgen. Hoe dit is afgelopen…? Vanavond gaan we verder.
Dinsdag 23 oktober
Een echte rustdag vandaag! Voor de jongens maar ook voor de leiding. Het begon al goed met het ontbijt. De TBers Daan, Folkert, Alexander, Julien en Aeneas hielden woord en maakten het ontbijt klaar, dekten de tafels en ruimden af. Wat hebben jullie die jongens goed opgevoed!! Chef de cuisine Justine sliep uit en mocht de hele dag niets doen. Da’s best moeilijk maar het lukte haar vrij aardig.
Na het ontbijt maakten de meeste TBers zich op voor een stevige bergwandeling. Bergfüher Paul deed de briefing en Daan regelde dat iedereen zijn lunch, jas, trui, muts en wanten meenam. De leiding keek het vanaf een bankje in de zon aan, zag dat het goed was en wenste de mannen olv reisleider Maarten een fijne tocht. Jongens neem je tijd, wij zitten hier prima!!
De B- en C-klas verdeelden zich ondertussen harmonieus tussen het voetbalveld, het kubb-spel en een workshop dirigeren. De leiding zat ondertussen nog steeds op een bankje in de zon en zag dat het goed was.
Na de lunch wilden een aantal B- en C-klassers toch ook die bergen wel eens van dichter bij zien en er vormde zich een nieuw wandelgroepje. De zon was inmiddels weg dus de leiding kroop van het bankje en trok ook de wandelschoenen aan. Net op het moment dat we vertrokken kwam de TB terug maar die waren nog lang niet uitgewandeld en een aantal sloot zich goedmoedig aan bij de groep voor een nieuwe tocht. De bergen in de herfst zijn prachtig. Wat boffen we met deze mooie accommodatie. De achterblijvers hielpen Wouter en Luciano in de keuken of kregen een pokerworkshop van Ed.
Het avondeten was een feest! De heren hadden met hulp van snijprinsen Mees en Oscar, afwaskoning Kasper en Bruschetta-master Aeneas een geweldige maaltijd in elkaar gedraaid die met groot enthousiasme naar binnen werd gewerkt. We verheugen ons nu al op morgenavond als we de kliekjes van deze maaltijd mogen opwarmen.
De avond stond volledig in het teken van poker. Eerst begon de B-klas met een beginnerstoernooi waar Fedor als winnaar naar buiten kwam. De spanning liep verder op toen de C-klas aan de pokertafels plaats nam. Onder leiding van dealers Julien en Aeneas en onder het welwillende oog van Ed werd de ene na de andere matroos van tafel geveegd. Dit was soms zo spannend dat het spel af en toe onderbroken moest worden voor een korte adempauze. Uiteindelijk kwam Joachim als winnaar uit de bus. Deze held nam de hoofdprijs (een pokerset) in ontvangst en gaf die meteen door aan de nummer twee (Thomas) die het allemaal wel erg spannend had gevonden. Snikkend vielen de vrienden elkaar in de armen en verruilden de pokertafel voor hun douchecorvee en de slaapkamer. Wat een spanning en sensatie!
Hierna waren de TBers en enkele leden van de leiding aan de beurt. Dat toernooi is nog bezig, morgen volgt de uitslag. Welterusten!
Woensdag 24 oktober
En de winnaar was….Philip!
De woensdag begon zeer voorspoedig met een smakelijk ontbijt. Rond een uur of 10 stapte het hele koor, in de bus. Het hele koor m.u.v. Anthony die een beetje misselijk was en Maarten die Anthony deze dag mentaal ging unterstutzen. De bestemming van de dag was de SAG aluminiumfabriek in Lend. Hier maken ze o.a. brandstoftanks voor auto’s en vrachtwagens. Dit bedrijf heeft ook een filiaal in Katwijk en vond het na een zacht elleboogstootje van onze beschermvrouwe Pauline Krikke aan haar evenknie in Lend GEWELDIG om een jongenskoor een dag te entertainen. We werden ontvangen door een allerhartelijkst ontvangstcomité dat de groep vakkundig in tweeën splitste. De ene groep kreeg een presentatie over de geschiedenis van het aluminiumbedrijf en de andere groep mocht de fabriek bezichtigen. Wat een ervaring is dit. Je staat er niet vaak bij stil wat er allemaal nodig is om een auto te laten rijden en hoe zo’n fabriek vrijwel geheel met robots werkt. Ganz cool vonden de jongens dit. Ook de lunch was volledig verzorgd door SAG en bestond uit Schnitzel met pommes. Gejuich steeg op van de tafels, want hoe lekker Justine ook kookt: pommes stond deze week nog niet op het menu. Succes verzekerd dus. De TBers namen ook in deze situatie weer volledig de verantwoordelijkheid die we inmiddels van ze gewend zijn. Elke kleine matroos die zijn schnitzel niet op kon, mocht het restje aan de TBers geven en die werkten het vervolgens belangeloos naar binnen. Daan was topscorer met vier schnitzels en Alexander een goede tweede met maar liefst drie schnitzels. Op aandringen van de leiding vlogen de matrozen hierop in de houding om een welgemeend danklied richting onze gastvrouwen aan te heffen. De TBers hadden een verzoeknummer ingediend bij Wouter: “Misty Mountains want die kennen we goed en vinden we zo mooi”. Nou vooruit maar jongens… Dat de zo enthousiast naar binnen gewerkte lappen vlees wat zwaar op de maag liggen en het zingen enigszins bemoeilijken, merkten we daarbij al snel. O dear, gelukkig draaiden de camera’s niet mee. Dit gaan we nog eens oefenen mannen! Ook de B- en C- mochten nog even laten zien hoe mooi ze kunnen zingen en de gastvrouwen vonden het allemaal even prachtig. Ze waren ook erg onder de indruk van hoe netjes onze jongens aan tafel zaten, hoe lief ze meteen stil werden zodra we er om vroegen, hoe zoet ze zich gedroegen etcetcetc. Engeltjes waren het…hihi, wij weten beter maar op het moment dat het nodig is kunnen de matrozen echt waanzinnig goed hun best doen. Na de maaltijd werden de groepen omgedraaid en draaiden we het programma nog een keer af. En toen mochten we de bus weer in voor een uurtje haarspeldbochten en uit alle macht proberen om die schnitzels binnen te houden. Ook dit verliep wonderbaarlijk succesvol. Goed gedaan Daan en collega’s op de eerste banken! We zijn trots op jullie.
Bij terugkomst bleek Anthony al weer op zijn benen te staan en was de hele meute eensgezind om van de bonte avond een groot feest te maken. Joachim werd nog even uitgeroepen tot Matroos van de Dag en we konden los. Het niveau was hoog beste thuisblijvers. Wat een creativiteit hebben deze jongens in huis! Gelukkig heeft Luciano samen met Stefan alles gefilmd en kunnen we als alles meezit binnenkort een Bonte-Avond-DVD bestellen zodat jullie alles thuis nog eens fijn kunnen bekijken.
We konden genieten van een magistrale slak-act; een toneelstuk met Donald Duck in de hoofdrol; een hilarische uitvoering van The Lord is My Shepherd door Hamish-met- Donald-Duck-stem; een persiflage op Roodkapje door reisleiders Maarten en Anick; een lied op de melodie van baby shark, gearrangeerd door Quirijn en uitgevoerd door zijn grote broer Joachim en wederom Maarten waarbij de hele zaal in een mum van tijd de melodie haarfijn oppakte en uit volle borst meezong; Diederick vermomd als Jambers; een replay in slo-mo van Michael Jordans magistrale dunk door de TB waarbij het hele koor een episch Halleluja meezong; de binnenkomst van de Oostenrijkse tweelingbroer van Joep Kalkoen; een foute-magie-act door Daan, Julien en hun lieftallige assistente Philip met naveltruitje; een persiflage op de leiding door de TB waarbij iedereen gierend onder tafel verdween (hihi wat kan Folkert zijn vader goed nadoen en Aeneas lijkt toch wel verdacht veel op Geerten); een toneelstuk met reislied op de melodie van de Drei Knaben uit Die Zauberflöte door Nathan, Samuel, Leander en Micha; en tot slot de leiding met een reislied op Was Klinget uit (wederom) Die Zauberflöte.
Moe, voldaan en volgepropt met kruidnoten, M&M’s en limonade werd iedereen daarna naar bed gestuurd.
Reislied 2018 (coupletten op Der Vogelfänger bin ich ja, refrein op Was Klinget)
Het Matrozenkoor is weer op reis.
Ook in Salzburg raakt men niet van de wijs.
Een mis in de dom, ja dass macht uns blij.
Een tweede mis kon er ook nog bij.
Refrein
Die Matrozen so klankreich, die Matrozen so braaf.
Lalala lala lalala lalalalala.
In Hochkönig und Salzburg gehört und gesehn.
Lalala lala lalala lalalalala.
Her Musikdirektor bin ich ja,
Dirigiere fröhlich hopsasa.
Van Mozart, Händel, William Byrd
Ja alles klingt so als het hört.
Refrein
Die Konzertmeister bin ich ja,
Alles regel ik van hopsasa.
Het draaiboek halt ich immer an.
Ik slaap heel slecht, ik droom er van.
Refrein (matrozen beginnen al mee te zingen)
Die Handyhekse bin ich ja,
Dus geef maar hier, hahahaha
Zelfs Diederik komt er niet mee weg
Der ganze Grup heeft dikke pech.
Refrein (zaal zingt voluit mee)
Die Kücheprinzes bin ich ja,
Wahrlich dass schmeckt herrlich hopsasa.
Al jaren reis ik mit die Jungen mee,
Ja uber land und uber See.
Refrein (zaal zingt enthousiast mee en begint mee te deinen)
Der Hobbymeister bin ich ja,
Keine Fehler mach ich hopsasa.
Doe je gordel om, want dan pas gaat het lampje uit.
Doch steek net iemands ogen ‘ruit.
Refrein (etc, the crowd goes wild)
Der Cam’ra Meister bin ich ja.
Filmen ist Mein Leben hopsasa.
Tijdens missen en concerten bin ich sicher da
Luciano ist mein Naam basta.
Refrein
Der nach bed aanjagers sind wir ja,
Diederick und Anick hopsasa.
Eerst goed waschen und tandenpoetsen denk er aan
Lekker slapen tot de wekkers gaan.
Refrein
Der Gesangleher bin ich ja,
Komm zu mi rund sing die hopsasa.
Ik martel de solisten tot het zuiver klinkt
De sterren van de Himmel singt!
Refrein
Der touringcarmeister bin ich ja,
Bring euch heen und weer, nach hopsasa.
Ich stuure die bus door elke bocht,
Ich versichre euch een fijne tocht.
Refrein
Der Reiscommission sind wir ja,
Und das musikaal team, von hopsasa.
Maar zonder jullie is er toch niets aan,
Samen singen, wat een super Bahn!
Donderdag 25 oktober
Daar zijn we weer beste thuisblijvers met de volgende episode uit ons reisverslag. Vandaag was het een eitje om iedereen wakker te krijgen. Niks geen koud water of de kieteldood of het Zauberfluitje van tante Chrystel. Nee…het had gesneeuwd en de bergtoppen waren wit. Dus het enige wat nodig was, was een: “ het heeft gesneeuwd, kijk eens naar buiten” en de mannen zaten op hun knieën in de vensterbank te staren naar het moois om hen heen. Dit trucje werkte overigens iets minder goed op de tweede verdieping bij de TB, maar die hebben al vaker sneeuw gezien.
Na het ontbijt werden de koffers ingepakt en de kamers geveegd. Aarnout, Samuel, Nathan en Leander werden nog even een uurtje gemarteld door stemcoach en dirigent want er moest nog snel wat ingestudeerd worden voor een solistenklusje vlak na de herfstvakantie. Het afscheid van onze allerliefste huismeesters Sepp und Gabi viel ons hierna zwaar en dat was te horen aan de ietwat dalende lijnen van het Ubi Caritas dat we hen als dank toezongen. Na het maken van een paar mooie groepsfoto’s met sneeuw en bus op de achtergrond (jongens sta nou eens stil…) begon de reis richting München.
Na een uurtje rijden stopte de bus bij Schloss Hellbrun: een prachtige 17e-eeuwse buitenplaats met nog prachtiger tuin. Het leuke van deze tuin is dat er heel veel bedriegertjes (fonteinen die op onverwachte momenten water spuiten) in zijn aangebracht. Dat is lollig zeg: en dan gewoon blijven staan als je onder de douche komt te staan. Gelukkig scheen de zon en konden de natte koortruien gewoon te drogen gehangen worden.
De middag vergleed, we keken naar het prieeltje uit The Sound of Music dat hier staat, het slot, de speeltuin (nee jongens, luister nou naar Maarten: niet met zijn 10-en op die ene schommel, hij kan ook stuk) en rond een uur of 4 stapten we weer in de bus richting München. In de bus keken we The Sound of Music en zo vergleed de rest van de middag en waren we ineens in München bij de thuisbasis van de Junge Choere. Daar verrichte Ed zijn zoveelste staaltje stuurmanskunst en prakte de bus achterwaarts een ieniemienie-smal steegje in. Bij aankomst werden de matrozen in buddy-paren over de Duitse gastgezinnen verdeeld. De oudste TBers hebben hun Handy’s mee en brachten gedurende de avond braaf verslag uit van blije matrozen die nooit meer weg willen uit München omdat ze er zo lekkere pizza te eten krijgen. Deze nacht gaan ze dus wel overleven. Welterusten!