Zondag 15 oktober
6.15: Schiphol loopt vol met een meute groene kikkers met koffers en rugzakjes. Het HMK gaat op reis en dat zullen we weten! Air Lingus had wijselijk onze boardingpassen voor ons uitgeprint en een aparte incheckbalie vrijgemaakt zodat we soepeltjes door de bagage-afgifte rolden. Daarna door de security en de paspoortcontrole. Nee jongens, het is niet verstandig om tegen deze meneer te zeggen dat je misschien wel een mes in je schoen hebt verstopt. Dan tot slot nog een halve marathon richting de gate. D29, dat is dus mooi de allerlaatste gate in de allerverste slurf van Schiphol. Is het nog ver lopen?….je moest eens weten wat je vandaag nog boven het hoofd hangt J.
Binnen 2 uur na verzamelen arriveerden we bij onze gate en konden daarna rustig ons vliegtuig in. En ja, dat vliegen is toch best een beetje spannend. Een stevig gejuich toen we los kwamen en daverend applaus bij landing. Het ging dus allemaal goed, die vliegreis.
Op het vliegveld in Cork stond buschauffeur Kevin op ons te wachten. Kevin is een soort kopie van Ed, maar dan met een Iers accent. Hij kan vast niet zo goed pokeren als Ed, maar verder een toffe vent. Kevin gaat ons de komende dagen van hot naar her rijden, dus we hebben maar meteen geïnvesteerd in een goede relatie met deze chauffeur. In no time bracht Kevin ons door de miezerregen naar Sheila’s Hostel in hartje Cork.
Een uurtje in de hostel om de van thuis meegebrachte bammetjes weg te werken. Waterflesjes weer gevuld (“gatver ze hebben hier chloor in het water, dat lust ik niet”) en verfrist en verkwikt waren we weer opgeladen voor het volgende onderdeel van deze lange eerste Corkreisdag: repeteren op de universiteit. Inmiddels was het miezeren overgegaan in een heuse Ierse regen. Geen wonder dat dit land zo groen is. Maar goed, matrozen kunnen tegen een spatje en onder deskundige leiding van Gido stortten we ons in het centrum van Cork, op weg naar de repetitie locatie op de Universiteit van Cork. Halverwege werd Gido gebeld door Eva van de Uni dat we daar niet terecht konden, maar ze had wel een andere plek voor ons geregeld. Iets met St. Vincents…in de naam. Dat bleek een gokje hier in Cork, want er zijn minstens drie gebouwen die St. Vincents heten, maar dat wisten we toen nog niet. Niet gehinderd door enige Cork-kennis togen we m.b.v. google maps naar plan B. Hoe het precies ging zal niemand kunnen navertellen, iets met “slechte verbinding van Gido’s telefoon” en “stomme Ierse google maps”…maar na wederom 15 minuten navigeren strandden we in een straatje alwaar Gido zich vertwijfeld afvroeg of we wel op de goede weg waren. Nog eens gebeld met Eva van de Uni en ja hoor, het adres kwam kraakhelder door. Geerten pakte koelbloedig zijn mobiel (wel met goede verbinding) en leidde ons in slechts 14 minuten naar onze bestemming toe. Sightseeing in Cork kunnen we de rest van de week wel schrappen…we hebben alles al gezien.
Maar laten we niet afdwalen van ons verhaal. Na een uur wandelen kwamen we dus eindelijk aan op de plaats van bestemming: de muziekafdeling van de universiteit van Cork. Wat een prachtig historisch pand is dit. Een enkel smetje, maar daar hebben wel meer monumenten last van, van dit verder onovertroffen pand was een defecte verwarming. Er was vandaag maar één stand en die was ‘aan’. Man man man wat was het daar heet! Zweten geblazen, maar de broeken droogden zo wel lekker snel J.
De sopranen olv Wouter en de tenoren (jawel, alle drie) olv David beten het spits af terwijl de alten en bassen zichzelf vermaakten met weerwolven en kaarten en koekjes eten en limo drinken. Daarna werden de rollen omgedraaid en konden de sopranen en tenoren zich te buiten gaan aan de door Tinka liefdevol ingeschonken limo en mariakaakjes.
Tot slot was er nog een tutti-repetitie om alles onder elkaar te zetten, maar toen waren de matrozen inmiddels zo moe en suf van de warmte dat er niet veel wonderen meer te verwachten waren. Na de tutti frutti repetitie werden de sopranen en alten dismissed. Loyaal als ze waren besloten ze buiten op het pleintje te wachten op de TB-ers die nog een half uurtje door moesten. Op weg naar buiten namen een paar niet bij name te noemen sopranen per ongeluk de nooduitgang waardoor het alarm van het gebouw afging. Toen stonden de TB-ers ook binnen no-time buiten. Saved by the bell zullen we maar zeggen.
Geloof het of niet, het was uiteindelijk maar 20 minuten lopen terug naar Sheila’s hostel. De kamers mochten verkend en ingericht worden en toen mochten we met zijn allen aan tafel. Justine en de tante van Gido hadden de HELE MIDDAG in de keuken gestaan en twee enorme troggen pasta met rode saus met giga-veel groente gekookt. YUMYUMYUM, dit willen we elke dag wel. Gaat niet gebeuren hoor, want we hebben echt niet elke dag zoveel tijd om te koken. Morgen overigens wel want dan krijgen we die orkaan over ons hoofd en moeten we de hele dag binnen blijven. Niks geen concert in Honan Chapel. Gaat niet door. We gaan de hele dag prei snijden en aardappels schillen hier in Sheila’s hostel.
De laatste update voordat we weer offline gaan: de B- en jongste C-klassers liggen in bed en proberen heel hard om niet in slaap te vallen. Dat gaat ze vast niet lukken.
Patrick O’Turkey, aka Joep Kalkoen aka touringcar chauffeur Ed is bezig de oudere C- en TB de fijnere kneepjes van het pokeren aan te leren. De leiding, die wil wel naar bed, maar dat gaat voorlopig nog niet lukken met al die stuiterballen om ons heen.
Tot morgen. We maken ons op voor orkaan Ophelia en een dagje repeteren, pokeren en stille pauzes in de hostel tot de storm voorbij is.
Maandag 16 oktober
Storm op komst en daardoor was iedereen gisteren natuurlijk veel te opgewonden om te gaan slapen en van de zenuwen veel te vroeg wakker. Daar kon niemand iets aan doen toch? Want je wil toch niets missen van een dag waarop je geen concert hebt, geen workshop Ierse dans krijgt, van de Ierse overheid niet naar buiten mag en ook nog eens geen mobieltjes hebt om je te vermaken? Toch? Precies! Matrozen (en vooral de reisleiding) houden wel van een uitdaging en iedereen dook daarom met frisse moed de dag in.
Vlak voor het ontbijt en voor aanvang van de storm snelden Maarten V. en Chrystel hurry-up de deur uit om al het brood van de lokale buurtsuper op te kopen. Daarna nog met gevaar voor eigen leven de stad in om de ingrediënten voor het avondeten te scoren en daarna sloten we ons op in de hostel en groeven ons in voor de storm der stormen.
Met grote creativiteit had de leiding een enerverend programma in elkaar geknutseld met als sleutelwoorden: repeteren en (stille) pauze. Dat klinkt misschien saai voor de thuisblijvers, maar insiders snappen natuurlijk wel dat dit HARTSTIKKE HARD WERKEN is. Zo’n concertreis doe je niet voor je lol, zo veel is duidelijk. Want wat te denken van een solistenrepetitie, een stille pauze (met mobieltjes) en een tutti frutti repetitie (zonder mobieltjes) in de ochtend, gevolgd door een SA-repetitie, een TB-repetitie, een jij-kan-prachtig-zingen-maar-mag-dat-best-nog-een-beetje-luider-doen-repetitie, nog een stille pauze en tot slot een ABCXYZ-repetitie (olv Maarten v.T) in de middag. Dit alles vanzelfsprekend opgeleukt met limo en specu’s, een lunch met warme knakworstjes en nog meer limo en chocoladekoekjes. De andere bewoners van de hostel, die nog nooit van Händel of Fauré gehoord leken te hebben, waren terecht ingedrukt van alle zangkunsten die de matrozen zonder gene door het gebouw lieten schallen.
Benieuwd? Geef het maar toe. Klik hier voor een indruk van onze stormdag.
Moe en voldaan en buitengewoon trots op de vooruitgang die de jongens met al dat repeteren hadden bereikt, plofte het muzikaal team vervolgens in de recreatieruimte neer alwaar ze in gezelschap van een aantal matrozen een National Geographic documentaire over de Titanic gingen kijken. Pokermaster Ed greep op dat moment zijn kans om een kluitje B- en C-klassers onder zijn hoede te nemen voor een “intensive poker-course” en het algemene pokerniveau van het koor nog een beetje op te krikken. De mannen snapten direct de urgentie van de situatie en voegden zich zonder piepen in het volgende leerelement van de dag. Zonder pokerprogressie kan je namelijk echt niet nog een keer mee op reis. Dat snapt iedereen…
Aan het einde van de middag kwam dan eindelijk het verlossende woord: we mogen weer naar buiten. Op de parkeerplaats voor de hostel wel te verstaan. Niet verder dan dat, want er was nog overal gevaar op omvallende bomen. Verderop in de straat bleek een dak van een huis gewaaid en er lagen her en der bomen op de weg. Tja, je mist wel wat als je je de hele dag opsluit in Sheila’s Hostel…Even voetballen dan maar op de parkeerplaats en een karateworkshop olv Wouter.
Chef de Cuisine Justine zwaaide ondertussen de pollepel in de keuken waar de daar samenscholende leiding een rijst-met-kip-kerrie-en-ananas in elkaar aan het zetten was. Yammie, ook dit was weer een culinair hoogstandje dat door iedereen met veel plezier naar binnen werd gewerkt.
De laatste status van vandaag: de B- en jonge C-klas liggen in bed en o o o wat waren ze moe. Dat ging allemaal binnen een half uur knock out. De oudere C en TB zit een stukje Titanic te kijken maar die schuiven we zo ook hun nest in. Morgen een concert in Cobh..dat wordt knallen.
Dinsdag 17 oktober
Nu we een beetje gesettled zijn bij Sheila’s kunnen we ook wel iets meer vertellen over deze hostel en zijn hostelbewoners. De matrozen liggen verspreid over 4- of 6-persoonskamers. Dit zijn een soort tunneltjes van 1,5 meter breed met moderne stapelbedden, een ienieminieraampje en meestal een eigen badkamer ter grootte van een postzegel. De douches (“horen hier geen tegeltjes in te zitten?” en “waar is de douchekop eigenlijk? O wacht, DIT is de douchekop!”) geven willekeurig warm en koud water af. Dit is vast een complot van de Ierse regering om zich aan het klimaatakkoord te houden: super goed voor het milieu want je rent er in een minuut weer onder uit.
Het personeel hier is helemaal ok. Paddy, de manager snapt de challenge van het hosten van een groep jongens en staat ons gaandeweg steeds meer vrijheden toe. Koken is wel een uitdaging. De keuken is namelijk matig uitgerust, aftands en vies. Tinka kreeg op dag 1 acuut smetvrees van de keukentafel waar we aan vastgeplakt bleven. Die tafel wordt nu elke dag een beetje schoner en aan het einde van de week bieden ze Tinka hier een vaste baan als schoonmaker aan, wacht maar af. Maar dankzij Justine du Cuisine en haar meegebrachte pannen, messen en snijplanken redden we ons wonderlijk goed. Geen idee hoe de thuisblijvers in huize Patijn de week door moeten komen zonder pannen, maar dat zoeken ze onderling maar uit.
Maar goed, terug naar de dinsdag. De dag begon prachting. De zon scheen en had er zin in. Wij gelukkig ook. De matrozen hadden zich vannacht voorbeeldig gedragen en als roosjes geslapen. Zij waren dus wakker, fris, fruitig en vol energie. Het begeleidersteam ietsje minder, want ze hadden de avond ervoor tot in de kleine uurtjes vergaderd en de dag weer tot in de puntjes voorbereid. Aan het ontbijt werd door Tinka de topmatroos van de dag bekend gemaakt. De topmatroos is degene die zich op wat voor manier dan ook onderscheiden heeft en krijgt daarvoor een heuse medalje. Gisteren was het Leander die de reiskas gespekt had met de inkomsten van de verkoop van cake en koek. Vandaag viel de eer aan Emile ten beurt omdat hij zo zorgzaam was geweest voor zijn buddy Thomas en de leiding keer op keer had geholpen met tafels dekken en afruimen. Hulde Emile!! Wat een lichtend voorbeeld voor al zijn reisgenoten is die kerel!!
Na het eten togen we met zijn allen naar de bus van Kevin die ons in een half uurtje naar Cobh reed. Feitelijk was dit ons eerste zicht op het Ierse landschap sinds we van het vliegtuig zijn gestapt: mooi hoor, we keken onze ogen uit.
In Cobh bezochten we in de ochtend de Titanic Experience: een leuk museum, gehuisvest in het gebouw waar vandaan de passagiers op de Titanic stapten. Iedereen kreeg bij binnenkomst een ticket van een passagier die in Cobh op de Titanic gestapt was. Paupers waren het hier, allemaal derde klas passagiers. Wat daarna gebeurde weten we allemaal wel zo’n beetje…ijsberg, schip naar de bodem. Aan het einde van de Experience kon je in de computer opzoeken hoe het was afgelopen met jouw personage. Nou die waren dus bijna allemaal verzopen. Gurgle gurgle gurgle, must we all drown, daar kunnen we over meepraten.
In een zonovergoten parkje aan het water konden de van de bodem van de zee geviste matrozen weer even bijkomen met een eenvoudige doch voedzame lunch. De beide Maartens en Diana hadden daar slagvaardig een efficiënte smeerstraat ingericht en voorzagen iedereen in een mum van tijd van natje en droogje. De wespen vonden onze lunch ook best interessant en probeerden een graantje mee te pikken van al dat lekkers. Of Geerten nu wel of niet gestoken was, is niet helemaal duidelijk en volgens ons weet hij het zelf ook niet zo goed. Hij riep au, waarop Wouter (empatisch en bezorgd) informeerde: “o nee Geerten ben je gestoken?” en Geerten het volgende cryptische antwoord gaf: “Nee, maar het voelt wel zo”. Snappen jullie het? Wij in ieder geval niet.
Daarna liepen we in een kleine 5 minuten naar de St. Colman’s Kathedraal. Wauw, wat een grote kerk met overal glas in lood en een fraai houten plafond (waar dit jaar gelukkig geen enkele matroos last van had) en een GEWELDIG orgel waar Geerten meteen bovenop dook. Direct na binnenkomst moesten de mogelijkheden van dit onvolprezen elektronische orgel verkend worden. Om de virtuele orgelpijpen en zijn vingers op te warmen speelde hij een medley van Nearer my god to thee (o hoe toepasselijk na ons bezoek aan de Titanic), Ave verum corpus, Jingle bells en Aaaaanvalluh. In een moordend tempo werden daarna alle stukken van het concert erdoor gejast, waarbij Wouter sprintjes trok door het middenpad om afwisselend de balans te checken en alle cruciale dynamiek aan koor en organist door te zwaaien. Daarna holden de matrozen richting wachtruimte om zich om te kleden. Om 14 uur begon het concert. De kerk was gevuld met een overwegend jong publiek, dat bij tijd en wijle uitzinnig reageerde op de prestaties van ons onvolprezen topkoor. Want wat was het allemaal prachtig. De première van Davids arrangement van de Titanic filmmuziek, een prelude van Gjeilo, een stuk of 5 Irish Traditionals, stemmige 6-stemmige TB-muziek en als kers op de taart “Many rend the skies” en “Zadok the Priest (and Nathan the Prophet)”. Aan de goed gevulde collectepot konden we zien dat het publiek alles uitermate had gewaardeerd.
Aangezien de matrozen hun concertkleding aan hadden, grepen we de kans om een aantal statiefoto’s te nemen rondom de kerk waarna al die matrozenpakken weer netjes in de kledinghoezen werden gefrommeld.
T
erug naar huis met Kevins bus en toen hadden we zelfs nog tijd over om te voetballen en te karate-en voordat de wederom in recordtijd in elkaar geflanste maaltijd werd geserveerd. Maarten V. en Justine hadden zich voor de derde maal op rij overtroffen met een smakelijke pastamaaltijd die vol enthousiasme soldaat werd gemaakt. Wat eten die jongens veel. Krijgen ze thuis wel te eten?
Aan het late tijdstip dat we dit verslag op de site plaatsen kunnen jullie wel zien hoeveel tijd we nog nodig hebben gehad om de tweede helft van de extended fan-edition van Titanic af te kijken, het douchecorvee af te werken en de hele meute vervolgens weer hun bed in te praten. Slaap lekker.
Woensdag 18 oktober
We moduleren even naar mineur beste thuisblijvers, want de ellende die gisteren boven ons uitbrak… laten we er niet te veel woorden aan vuil maken. Het had iets te maken met hossende TB-ers, holst van de nacht en een kamer met leiding precies daaronder. Hebben jullie een beeld? We need not say more. Slaap lekker schreven we gisteren. Nou mooi niet dus. Na deze veel te korte nacht stond iedereen bloedchagrijnig aan het ontbijt. Justine smeedde snode plannen om deze knaapjes eens lekker te vergiftigen met de volgende maaltijd maar vergevingsgezind als ze is, heeft ze dat toch maar niet gedaan.
Gelukkig hadden we Pieter Jelle nog om ons weer op te vrolijken. Want deze jongeman werd tijdens het ontbijt uitgeroepen als topper van de dag. Geroutineerd werd daarop de ontbijttafel leeg geschranst en het schema van de dag in de koppies geprent.
De Magnificent Seven (Aneesh, Jonas, Leonard, Anthony, Samuel B., Joachim en Oscar) stapten daarna vrolijk richting hun repetitie. Daar werden hun gouden keeltjes alvast gesmeerd voor wat er later op de dag komen zou. Na deze korte maar zeer efficiënte repetitie stapte het hele koor naar buiten en wandelden we naar St. Finn Barre’s Cathedral. Zonder oponthoud arriveerden we ruim op tijd bij de kathedraal alwaar we te horen kregen dat we er nog even niet in konden. Natuurlijk keek iedereen daarop boos naar Diana omdat ze vergeten was dit onvoorziene oponthoud in het draaiboek te zetten. Kan zij natuurlijk ook niets aan doen, het is de eerste keer dat ze mee gaat. Typische beginnersfout, dûhuh…Maar we klagen niet hoor, echt niet. Diana kan namelijk heel goed GROEN brullen als we met zijn allen bij een stoplicht staan te wachten. En op die brul holt iedereen als een kip zonder kop naar de overkant, dus Diana mag blijven.
Waar waren we ook al weer..? O ja, buiten de kerk. Die ging gelukkig vrij snel open en in devote stilte slopen de matrozen op muizenvoetjes naar binnen. En wat een verrassing wachtte ons daar: echte Engelse koorbanken met kaarsjes (afblijven jongens! Wat zei ik nou….@@&%##@@@!!!) en ja hoor we mochten er bij uitzondering in zingen. Dat is wel even gaaf: zo’n dubbelkorige opstelling. De snuitjes gingen er van glimmen en we zagen het concert met veel plezier tegemoet. Nog snel even alle inzetten en solo’s geoefend en toen moesten we al weer afdruipen omdat de kerk nog eventjes in gebruik ging voor een dienst. Aangezien het buiten regende en de Ieren enorm lief zijn mochten we die tijd binnen in een van de zijbeuken van de kerk uitzitten. Dat is wel een uitdaging, dat zal je begrijpen. Probeer maar eens 37 jongens die stuiterig zijn van de pre-concert-adrenaline een half uur stil te laten zijn. Maar ook hier overtroffen de mannen zichzelf weer. Geroutineerd als ze waren voegden ze zich in de situatie van deze stille lunchpauze in de kerk; met strategische inzet van mobieltjes, boterhammen en druiven vloog dit halve uurtje om en konden we daarna gaan omkleden. 5 Minuten voor het concert nam Gido nog even de regie over en deed een aantal concentratie- en solfège-oefeningen om alle neuzen de goede kant uit te zetten. Zorgvuldig als hij is, deed hij dat vanaf de plek waar Wouter daarna zou gaan dirigeren zodat de neuzen ook echt de goede kant uit stonden. Het resultaat konden we horen en zien tijdens het concert. De verzamelde menigte was getuige van vlammende koorstukken, heldere sopraansolo’s en een uitbundige orgelsolo van Geerten.
Na het concert grepen we nog even de kans om een statieportret voor de kathedraal te maken waarna EINDELIJK die knellende koorschoenen verruild mochten worden door fijne stadsstappertjes. Want we waren er nog lang niet: nu begon de echte pret pas goed. Vlak naast de kathedraal was namelijk een oud verdedigingswerk uit de 17e eeuw: het Elisabeth Bastion. Jonas werd daar in het schandblok gezet en eens lekker met rotte peren bekogeld, waarna we hem weer in de Ierse miezerregen afspoelden. Daarna liepen we in groepjes richting de grootste souvenirshop van Cork. Sommige matrozen deden daar hard hun best om de winkel leeg te kopen. Is niet helemaal gelukt en da’s dan wel weer fijn voor Justine en Maarten V. want die konden niet mee shoppen omdat er weer gekookt moest worden. Zij mogen morgen nog even samen de stad in om de laatste restjes uit die winkel op te kopen.
Moe en voldaan togen we daarna weer naar de hostel alwaar tomatensoep (verse, niet die kant en klare troep) en broodjes worst voor ons klaar stonden. Justine had de hele middag bleekselderij staan snijden. Zij verdient een bloemetje als ze thuis komt mensen! Kan iemand daar even een mental note van maken?
Daarna de jassen weer aan en op weg naar Oliver Plunkett pub waar we werden entertained met Ierse traditionele muziek en demonstraties van Iers dansen. Deze danskunst wordt de Ierse kindertjes hier al vroeg met de paplepel ingegoten. Dat krijg je van die wisselbaden: * ene teen onder de douche…nee nog koud, andere teen onder de douche…JA WARM !! sprongetje naar voren onder de warme douche…o nee, weer koud –> sprongetje naar achter (herhaal vanaf *).
Na al die indrukken droop de hele meute af richting bed. En op het moment dat al die jongens naar bed moesten, zorgde Chrystel voor een great escape. Zogenaamd vergaderen in de pub met het muzikaal team. De reis evalueren. Yeah right. Lekker dan…kon Maarten van Tol zijn op-bed-leg-skills verbeteren. Nou die heeft een steile leercurve, dat mag je van ons aannemen. Alleen de TB-ers bleven nog even op om te pokeren. Ook werd er (op aandringen van Tinka) nog even gedemonstreerd dat ze goed hadden opgelet bij het Ierse Dansen. “Nee jongens, dat is niet goed genoeg. Nog een keer!” Hihi, die jongens doen ook alles om een handje kruidnoten te krijgen :-).
Donderdag 19 oktober
Bij dag en dauw stonden we vandaag weer naast ons bed. Een dagvullend programma stond ons te wachten en we hadden er super veel zin in. Het enige minpuntje van de dag was het traditionele Ierse weer dat tegen de ruiten sloeg. Niet zomaar een beetje regen…nee het kwam met bakken uit de hemel. Gelukkig was Ed het zonnetje in huis en relativeerde het geheel droogjes met een “het weer is helaas niet helemaal honderd procent”. Nou, dan laat je je niet tegenhouden. Alle heren stapten met rugzakjes en regenpakken in de bus op weg naar een aantal lokale attracties. In de bus was het natuurlijk beregezellig. Alle kotsers zaten op de eerste rijen en uiteindelijk was er maar eentje die de haastig aangereikte spuugzakjes daadwerkelijk benutte. Ondertussen zat Gido nog even clandestien solfège te geven aan de jongens aan de andere kant van het gangpad. Houd nou toch eens op Gido, we hebben je wel door! Zit die knullen niet zo te pesten. Ed en Kev deden al rijdende hun uiterste best om de kwaliteiten van het Ierse landschap aan ons te tonen. Kijk eens naar links jongens? Waarop iedereen braaf een mistbank of douchegordijn in tuurde. Prachtig is het hier in Ierland!! Vooral zonder mobieltjes in je hand kan je daar enorm van genieten.
Na een uurtje rijden stopte de bus bij onze eerst bezienswaardigheid: een bastion uit de 17e eeuw waar we in de zeikende regen een rondje doorheen liepen. De beheerder was erg bezorgd over de veiligheid van de jongens en overlaadde ons met ver- en geboden: niet op de muren klimmen, niet op het gras lopen en op het pad blijven. Wat mogen we nog wel dan? Paul en Marcell vonden dat best jammer, want zij houden wel van buiten de paden treden. Daarna droop iedereen drijfnat de bus weer in en gingen we naar Timoleague Abbey. Een heel gave oude abdij ruïne uit de 13e eeuw die zelfs in een wolkbreuk uitermate de moeite waard was. En bovenal: opnieuw een goede gelegenheid om nog eens lekker nat te regenen. Vreemd genoeg had niet iedereen daar zin in. “Moeten we hier echt uit de bus?” Stelletje watjes! Gelukkig waren er nog behoorlijk veel jongens die het machtig leuk vonden om deze ruïne te bekijken.
Aangezien het vanaf dat punt nog ruim 2 uur rijden was naar het eindpunt van de dagtocht (Mizenhead) en de terugtocht nog eens 3 uur zou duren, besloten we wijselijk de tocht in te korten. Niemand had zin in nog uren in de bus voor een prachtig uitzicht dat je niet kan zien vanwege de wolken en regen. Vrolijk reden we daarop weer naar de hostel om daar uit te dampen en boterhammen te eten. De matrozen verheugden zich namelijk heel erg op het pokeren en de bingo die Ed hen al de hele week aan het beloven was.
De middag werd dus besteed aan een juniorpokertoernooi voor de B- en jongste C-klassers. Emile en Aeneas ontpopten zich daarbij onder toezicht van borstel-Ed tot dealers en hielden de pokerende matroosjes vakkundig in toom. Dat pokertoernooi eindigde in een zinderende tweestrijd tussen Anthony en Joachim die uiteindelijk in het voordeel van Joachim uitviel. Tegelijkertijd waren Tycho en Philip in charge van het bingo-rad. Wat een spanning en sensatie aan die tafel!
Het eten vandaag was weer uitermate gezond en voedzaam: aardappeltjes, sperzieboontjes en worst. Ouders, je maakt ons niet wijs dat jullie jongens niets lusten. Hier eten ze ALLES!! En in grote hoeveelheden ook, het is niet aan te slepen.
Na het avondeten begon het pokertoernooi voor de oudere C- en jonge TB dat door Folkert werd gewonnen. Momenteel is de laatste ronde bezig: met de oudere TB-ers en het muzikaal team. Zojuist heeft Diana een potje kwartet met kamersleutels (in handig creditcard-formaat) gewonnen. Ze had de meeste kwartetten compleet en kwam er toen pas achter dat ze daardoor de sjaak was voor de volgende ronde langs de velden. Ze is nu dus heen en weer aan het lopen om de jongens hun mobieltjes weer af te pakken en een enkeling duidelijk te maken dat het niet zo’n goed idee is om de hele tijd op een vals fluitje te gaan zitten tetteren terwijl je kamergenoten proberen te slapen. Goed bezig Diana!! 
De jongste matrozen slapen (hopen we) en de oudere zullen dat zeer snel moeten gaan doen. Dat hopen we maar. Wij begeleiders gaan nog even evalueren en de dag van morgen voorbereiden. Dan komt er waarschijnlijk over een uurtje een einde aan onze 15-urige werkdag.